மீண்டும் ஒரு முறை

கதவைத் திறந்து கடுப்புடன் பார்த்து என்னவென்றேன்,
கலக்கம் இலாது கரைந்தே பேசி என்னை வென்றாள்.
வரவாய் இரு துணி துவைக்கும் கட்டிகள் சேர்ந்தன,
நன்றியோடு சென்றவள் விழிகள் நினைவில் நின்றன.

மனைவி வரவும், நான் அவற்றை எடுத்து நீட்டிடவும்,
புரியாப் பார்வையில் அவள் அவற்றை வாங்கிடவும்,
ஒன்றுக்கு ஒன்று இலவசம் என நான் சொல்லிடவும்,
ஒன்றும் சொல்லாது, அவளும் உள்ளே சென்றிடவும்,

அதில் கோபமுற்று, நான் வேகமாய் எழுந்து,
முன் அணிந்த இரண்டு சட்டைகள் எடுத்து,
அவற்றை நனைத்து, ஒரு கட்டியை எடுத்து,
ஒரு சட்டையின் கழுத்துப் பகுதியில் தேய்த்து,

நுரை பெருகி வருவதை அவளிடம் காட்டி,
பெருமையோடு அந்த சட்டையை அலசி,
கழுத்தைப் பார்க்க, என் அதிர்ச்சியும் கூடி,
மனைவியின் முகத்தைப் பார்க்கவும் கூசி,

அசையாது, துவைத்த சட்டையைப் பார்க்க,
அழுக்கே நீங்காது அடையாக அதிலிருக்க,
அழகானவள் முகத்தில் சிரிப்பும் பொங்க,
நான் நின்றிருந்தேன் தரை பார்த்து அங்கே!.
-ஸ்ரீ

 

நல்ல அனுபவம் தான் லதா. பிடிக்காத சட்டைகளை ஒரு வழி செய்து விடலாம் இல்லையா? பின்னூட்டத்துக்கு நன்றி. -ஸ்ரீ

 

துணி வெளுக்கவில்லை! நான் வெளுக்கப்பட்டேன்!
தரமற்ற சோப்பை விலை கொடுத்து வாங்கியதற்கு -ஸ்ரீ

 

உங்கள் பின்னூட்டத்துக்கும், கருத்துக்கும் நன்றி தீபா. ஆயினும் சிறு வயதிலேயே என் வேலைகளை நானே செய்து கொள்ளப் பழகி விட்டேன். இங்கு சொல்ல வந்தது என்னவெனில், நம் வீட்டில் இருப்பவர்களிடமே நம் பெருமையைப் பற்றி சொல்லிக்கொள்வது அபத்தம் என்பதைத் தான். -ஸ்ரீ

 

உங்கள் பின்னூட்டத்தால் நீங்கள் வெளுத்து வாங்குகிறீர்களே நீங்கள்? பலே! -ஸ்ரீ