Oru Kathasiriyarin Kathai

[justify]

1.புது வரவு ​

டக்... டக் டக்.... டக் டக் டக்.... கம்பியூட்டரின் கீபோர்டை வேகமாகத் தட்டிக் கொண்டிருந்தான் சுரேஷ். இன்னும் இரண்டு நாட்களில் அவனது நாவலின் ஸ்கிரிப்டை எடிட்டரிடம் கொடுத்தாக வேண்டும். இன்னும் 50 பக்கங்கள் டைப் செய்ய வேண்டியிருந்தது.

சுரேஷ் கடந்த 5 ஆண்டுகளின் அயரா உழைப்பால் நாவல் உலக்த்தில் தனக்கென ஓர் இடத்தை ஸ்தாபித்திருந்தான். அவனது வயது, இரண்டு மாதங்களில் வரவிருக்கும் அக்டோபரில் 28 முடியும்.

க்ரைம், காதல், சமுதாயக் கதை – எல்லாப் பிரிவுகளிலும் அவன் எழுத்துக்கள் பிரபலம். அரை பக்கக் கதையிலிருந்து ஐந்நூறு பக்க நாவல் வரை எழுதியுள்ளான். தற்போது ‘அபிமானி’ என்ற குறுநாவலை எழுதி வருகிறான். அவனது விரல்கள் கீபோர்டின் மேல் நடனமாடிக் கொண்டிருந்தது.

டிங் டாங் ....

வாசலில் அழைப்பு மணி அந்த நாட்டியத்தை தடுத்தது. கண்ணை மூடிக்கொண்டு அரை நிமிடம் தாமதித்து மீண்டும் ஆரம்பித்தான்.

டிங் டாங் .... டிங் டாங் .... இம்முறை வேகமாக மணி அழைத்தது.

‘சே, எப்போ பாரு இது வேணுமா, அது வேணுமானு யாராவது வந்துகிட்டே இருக்காங்க’ என்று அலுத்துக்கொண்டே கதவை திறந்தான்.

‘ஓ மாமி நீங்களா, வாங்க. நான் யாரோ சேல்ஸ் ரெப்னு நெனச்சு கதவ தெறக்கல’ என்ற படி சோபாவில் தூசு தட்டினான்.

‘உக்காருங்க மாமி. 5 ஆந் தேதியா இன்னிக்கு. வாடக எடுத்துட்டு வரேன். ஒரு நிமிஷம்’ என்று உள்ளே போனான்.

‘இன்னிக்கு ஒண்ணாந் தேதி தான்டா’ என்று அவனுக்கு சொல்லிவிட்டு, ‘நீ உள்ள வாம்மா’ என்று வாசலை நோக்கிக் குரல் கொடுத்தாள்.

சுரேஷ் உள்ளிருந்து எட்டிப்பார்த்தான். வாசலில் ஒரு பெட்டியும் ஹண்டுபாக் உடணும் ஒரு பெண் உள்ளே வந்தாள். வெள்ளை குர்த்தாவும் நீல ஜீன்ஸும் அணிந்திருந்தாள். கூந்தலை சும்மா சுருட்டி ஒரு பெரிய கிளிப் ஒன்று போட்டிருந்தாள். அவளுக்கு சுமார் 25 வயதிருக்கும் என்று எண்ணினான்.

‘மாடில தான்மா உன் ரூம். வீடு புல்லி பர்னிஷ்டு தான். கிட்சன்ல பாத்திரங்கலிருந்து பிரிட்ஜு எல்லாமே இருக்கு. நீ தாராளமா யுஸ் பண்ணிக்கலாம். போய் பெட்டிய மாடில வச்சுட்டு வா, வீட்ட சுத்தி காட்டறேன்.’ என்ற மாமியின் முன்னால் சுரேஷ், முகத்தில் ஒரு பெரிய கேள்விக்குறியோடு போய் நின்றான்.

‘மாமி, ஒரு நிமஷம். என்ன சொல்லவரிங்க. எனக்கு புரியல. இவங்க யாரு?’ கேட்டான் சுரேஷ்.


‘இவ இந்நிலேந்து இங்க வாடகைக்கு இருக்கப் போறா. பேரு ..’ என்று சொல்ல வந்தவளை தடுத்தான் சுரேஷ்.



‘அப்போ நான் எங்க போக? என்ன மாமி இப்படி பண்ணறீங்க? ஒரு வார்த்த கூட என்கிட்ட சொல்லல. நான் இதுக்கு ஒத்துக்க மாட்டேன்.’ மிக கோவமாகக் கத்தினான் சுரேஷ்.


மாமி அவனை ஓர் பார்வை பார்து விட்டு தரையைப் பார்த்து பெரு மூச்சு விட்டாள். ‘நிறுத்துடா. கத்தாத. உன்ன வெளிய போக சொன்னேனா? இவளும் உன்ன மாதிரி இந்த வீட்டுல வாடகைக்கு இருக்கப் போறா. உன்னோட வாடக செலவ கொறச்சிருக்கேன்டா, சந்தோஷப்படு.’ என்றாள்.


‘மாமி, வாடகை ஜாஸ்தி வேணும்னா சொல்லுங்க, நான் தரேன். ஆனா, இன்னொருதங்க இங்க வேண்டாம். அதுவும் ஒரு பொண்ணு கண்டிப்பா வேண்டாம். அவங்க பெமலி கூட இருப்பாங்களா?’ கேட்டான்.


‘இல்ல’ மாமி பதிலளித்தாள்.


‘அப்போ கண்டிப்பா நான் ஒத்துக்க மாட்டேன். எப்படி மாமி ஒரு பொண்ண இங்க தனியா விடுவீங்க?’ எரிந்து விழுந்தான்.

‘அவ என்னோட ப்ரெண்டோட பொண்ணுடா. வீட்டுல ஒரு பிரச்சன. கொஞ்ச நாள் தனியா இருக்கலாம்னு வந்திருக்கா. தெரிஞ்சவங்க வீடுனா சவுகரியமா இருக்கும்னு நான் தான் இங்க வர சொன்னேன். இரண்டு மூணு மாசத்துக்கு தான்.’ மாமி விளக்கினாள்.


‘மாமி என்னோட பிரைவசிய என்னால விட்டுக்கொடுக்க முடியாது. யாரும் பக்கத்துல வேண்டாம்னு தானே ஒரு அசிஸ்டெண்டு கூட நான் வெச்சிக்கலை. நான் யாரையும் இந்த வீட்டுல அலோ பண்ண மாட்டேன்.’ விவாதித்தான் சுரேஷ்.


‘முணு காரணம் சொல்ல முடியும், அவ இங்க இருக்க.
1. உன் பிரைவசி ஒண்ணும் கெடாதுடா. நீ அந்த ரூம்குள்ள போய்டினா, வெளய இடியே விழுந்தாலும் உனக்கு தெரியப் போறதில்ல. அவ மாடில தான் இருக்கப் போறா. உனக்கும் கிட்சனுக்கும் சம்பந்தமே கெடயாது.
2. செகென்டா, வீட்ட எப்படி வைச்சிட்டிருக்க பாரு. வேலகாரி கூட நீ அந்த ரூம்லேந்து வெளிய வரமாட்டேனு நல்ல டிமிக்கி கொடுத்துட்டு சம்பளம் மட்டும் வாங்கிட்டு போறா. என்னால மாசா மாசம் மயிலாப்பூர்லேந்து மடிபாக்கத்துக்கு வந்துட்டு போக முடியாது. அவ இங்க இருந்தா வீடு வீடா இருக்கும்.
3. மூணாவதா, போன வாரம் பொண்ணு பாக்கறதா இருந்ததுல, சீக்கரம் கல்யாணம் முடிஞ்சிடும்னு நெனச்சேன். ஆனா நீ பொண்ணு பாக்கக்கூட போகல.’
- மாமி சொல்லி முடித்தாள்.


‘மாமி, பொண்ண போய் பாக்காதது என் தப்பு தான். என்னோட இருவது வயசுல அம்மா போனதுலேந்து தனியா இருக்கேன். தனியாவே பழகிட்டேன். கூட யாராவது இருந்தா அன்கம்பர்டபுளா இருக்கு. நீங்க சொன்னப்போ என்ன மாத்திக்கலாம்னு நெனச்சேன். ஆனா கடசீல முடியல. அதனால அவங்களுக்கு போன் பண்ணி மன்னிப்பு கேட்டுகிட்டேன். இப்போ திடீர்னு யாரயோ கூட்டிட்டு வந்து இங்க தங்க வெச்சா எனக்கு சபகேட்டிங்கா இருக்கும். ப்ளீஸ் மாமி, வேண்டாமே. ரொம்ப ப்ளீஸ்’ கெஞ்சினான் சுரேஷ்.


‘இந்த ரீசன நெறயவே கேட்டுட்டேன். அவ இங்க தான் இருக்கப் போறா. நீ உன் ரூமுக்குப் போய் பூட்டிக்கோ. அவ்வளோ தான். இது தான் பைனல். அவள இங்கிருந்து என்னால அனுப்ப முடியாது.’ என்றாள் மாமி தீர்மானமாக.





இவர்களது விவாதத்தை கேட்டபடி படியில் நின்றிருந்தாள் அந்த பெண். மாமியின் அருகில் வந்தாள். ‘நீ இங்க இருக்கலாம்மா. இவன் சுரேஷ். பெரிய எழுத்தாளன். பேசினது கேட்டல. ரெண்டு பேரும் ஒரு பிராப்ளம் இல்லாம கம்பர்டபுளா இருந்துகோங்க. நீ எப்ப வேணாலும் எனக்கு கால் பண்ணு ஓகேவா.’ என்று அவனை அவளிடம் அறிமுகப்படுத்தினாள்.


‘ஹலோ என் பேரு ....’ சொல்லவந்தவளை கோவமாக முறைத்து விட்டு ‘எதுவா இருந்தாலும் எனக்கு தேவயில்லாத விஷயம். எக்காரணத்தக்கொண்டும் என் ரூம் கிட்ட வராதீங்க’ பொரிந்துவிட்டு தன் அறையில் அடைந்துக் கொண்டான்.


மாமி அவளை பாவமாகப் பார்த்தாள். ‘கவல படாதீங்க மாமி. ஓரளவுக்கு இத எதிர்பார்த்து தான் வந்தேன். நீங்க அப்பா அம்மாவ பாத்துக்கோங்க. நான் டெய்லி கால் பண்ணறேன்னு சொல்லுங்க.’ என்றாள் அந்தப் பெண்.


அவள் முடிப்பதற்கு முன் மாமி அவனது கதவை தட்டி, ‘டேய் இவ உன்னோட நல்ல ரசிகைடா. இப்படி ஒரு பர்ஸ்ட் இம்பிரஷன் தந்திருக்கியே. அவளுக்கு ஏதாவது பிராப்ளம்னு கேள்விப்பட்டேன், நீ அவ்வளோ தான். தெரிஞ்சிக்கோ.’ என்று கூறிவிட்டு அந்தப் பெண்ணிடம் விடைப்பெற்றுக் கொண்டு தனது ஸ்கூடியில் பறந்தாள் ராதா மாமி.​

[/justify]

தொடரும்....

 

Thank you Kalasen and latha85. This is my first attempt in writing a story. I hope you guys will be with the story till the end. Will update every wednesday.

 

2. வீடு​

‘மாமி இந்த களேபரத்துல மறந்துட்டு போயிட்டாங்க. ம்ம்.. நாமளே பாத்துக்கலாம்’ என்றெண்ணிக் கொண்டே அவள் வாசல் கேட் அருகே சென்றாள்.


வாசல் கேட்டிற்கும் உள் கேட்டிற்கும் ஐந்து அடி இடைவெளி இருக்கும். நடுவே மட்டும் சிமிண்ட் தரை மூண்று அடிக்கு இருக்க, சுற்றிலும் மண்ணாக விடப்பட்டிருந்தது. தோட்டப்பிரியர்களுக்கு மிகவும் ஏற்ற வீடு என எண்ணினாள்.


அந்த சிமிண்ட் தரை அப்படியே வீட்டை சுற்றிக்கொண்டு சென்றது. உட்கார்ந்து வம்படிப்பதற்கு சிமிண்டிலான மேடை சுவரை ஒட்டி அமைக்கப்பட்டிருந்தது. இரண்டு படி ஏறினால் உள் கேட்டினுள் ஒரு சிறிய ரூம். அது ஒரு சிட் அவுட். அங்கே தான் இ.பி. மீட்டர், ஷூ ராக் இருந்தது. கிரிலும் ஜன்னலும் நல்ல காற்றையும் வெளிச்சத்தையம் தந்து கொண்டிருந்தது. கிரிலைப் பூட்டிக் கொண்டு உள்ளே சென்றாள்.


இதனைத் தாண்டியதும் மரக் கதவு. அதற்குப் பின்னால், ஒரு விஸ்தாரமான ஹால். ஹாலின் நடுவில் சோபா செட்டும் டீபாயும் இருந்தன. சுத்தம் என்ன என்பதை அறிந்து கொஞ்ச காலம் ஆகியது என்று அவை கூறிக் கொண்டிருந்தன. அதற்கு நேர் இடது புறம் ஒரு ரூம். சுரேஷ் ‘டமால்’ என்று கதவை அறைந்து கொண்டு போன ரூம். கதவைப் பார்த்த அவளுக்கு ‘danger 440v keepout’ என்ற வாக்கியம் நினைவுக்கு வந்தது. புன்னகைத்தாள்.


அந்த ரூமிற்கு நேர் வலது புறம் தான் இவளது ரூமிற்கு போகக் கூடிய மாடிப்படிகள் இருந்தன. தனது ரூமை ஏற்கனவே கண்டிருந்ததால் சுரேஷின் ரூம் எப்படி இருக்கும் என்று அவளால் யூகிக்க முடிந்தது. மாடிப்படியின் அடியில் தான் டீவீ இருந்தது. அதுவும் தூசைப் போர்த்திக் கொண்டிருந்தது. டீபாயின் மேல் ரிமோட் கிடந்தது.


ஹாலைத் தாண்டிக் கொண்டு போனால் சமயலறை. மிகவும் காம்பாக்ட் ஆக இருந்தது. நுழைந்ததும் பிரிட்ஜ் இருந்தது. மற்ற பொருட்களுக்கு நான் சளைத்தவள் அல்ல என்றவாறு தூசு மண்டியிருந்தது. அதனை ஒட்டி பாத்திர செல்ப், அதனை ஒட்டி மேடை மற்றம் சிங்க். மேடையில் எண்ணை ஏறிய ஸ்டவ் ஒன்று ‘சும்மா தான் இருக்கேன்’ என்று உட்கார்ந்துக் கொண்டிருந்தது.


சமயலறையைத் தாண்டி தோட்டம். துளசி மாடம் ஒன்று துளசிச் செடி இல்லாமல் இருந்தது. கிணறு, மோட்டார், துணி துவைக்கும் கல் என சகல இத்தியாதிகளும் இருந்தன. தோட்டத்திலிருந்துப் பார்த்தால் வெளி கேட் தெரிந்தது.


திடீரென்று அவளுக்கு சில சந்தேகங்கள். பிரிட்ஜை திறந்து பார்த்தாள். மேகி ஹோல்-சேல் கடைக்குள் நுழைந்தது போலிருந்தது. மேகியின் அனைத்து வெரைட்டிகளும் உள்ளே இருந்தது. கதவை மூடிவிட்டு சுரேஷின் ரூமை நோக்கினாள். பெருமூச்சு விட்டாள். தானும் தற்போது தனியாக இருக்கிறோம், தானும் மேகி மேனியாக் ஆகிவிடுவோமோ என்று எண்ணினாள்.


அடுத்த சந்தேகத்தைத் தீர்க மீண்டும் ஹாலுக்கு வந்தாள். சற்றிப் பார்த்தாள். ஒரு ஷோகேஸ் தான் இருந்தது. ஆனால் காலியாக இருந்தது. அப்போ பூஜை அறை எங்கே? தேடினாள். சமயலறையை ஒட்டிய ஹாலின் சுவரில் ஒரு பிள்ளையார் படம் இருந்தது. ஓகோ இது தான் சாமி ரூம் போல என்று பிள்ளையாரின் முன் சென்று கை கூப்பினாள்.


எல்லாம் சரி, மிக முக்கியமான பாத்ரூம் எங்கே? தேடிக்கொண்டு அவசர அவசரமாகத் தோட்டத்தை அடைந்தாள். அங்கே வெறும் வாஷ்பேசின் தான் இருந்தது. ஆஹா எங்கே போயிற்று என்று தேடிக்கொண்டே தன் ரூமிற்கு ஓடினாள். அப்போது தான் பார்த்தாள். ரூமின் வலது மூலையில் ஒரு கதவு துணி உலர்த்தும் பல ராடுகளைக் கொண்ட துணி மாட்டிக்குப் பின்னால் இருந்தது. அதை நகர்த்திவிட்டு திறந்து பார்த்தாள். ‘அப்பாடா’ என்று நிம்மதியானாள். இடது மூலையின் கதவு சிறிய வராந்தாவை காட்டியது. ரூமை விட்டு வெளியே வந்ததும் படிகள் மேலும் நீண்டு மோட்டை மாடிக்கு அவளை அழைத்துச் சென்றது. மாடிக்குச் சென்று சற்றிலும் பார்த்துவிட்டு முன் கேட்டை பார்த்துக் கொண்டு சுவரில் உட்கார்ந்தாள்.


அப்போது மாமி ஸ்கூடியில் வந்திறங்கியதை கண்டு கீழே ஓடினாள். ‘நல்ல வேள மாமி, நீங்க பெல் அடிக்கறத்துக்குள்ள வந்தட்டேன். இல்லேனா ரெண்டு பேரும் செமத்தியா வாங்கி கட்டிட்டிருப்போம்’ என்று சிரித்துக் கொண்டே கதவைத் திறந்தாள்.

அவளை வெறுமையாகப் பார்த்விட்டு, ‘எப்பட இருந்தவன் இப்படி ஆகிட்டாங்கறத்துக்கு அவன் ஒரு நல்ல எக்ஸாம்பிள். நல்ல பையன்மா அவன். கூட யாரும் வேண்டாம்னு இருக்கன். அவ்வளோ தான். சரி அவன விடு. வீட காட்டறேன்னு ஓடிட்டேன். அதோட உன் ஒருத்தியால சுத்தம் பண்ண முடியாது. அதான் வந்தேன். வா போய் வேலய பாக்கலாம்’ என்றபடி இருவரும் உள்ளே நுழைந்தார்கள்.