பேராசை!

கார்முகிலும் அவள் குழலின் கருமை முன் தான் வெட்கும்
அவள் முகமோ குளிர்நிலவை வெளிவராது செய்து விடும்.
அவள் நகைத்தால் முத்துக்கள் ஒளியிழந்து உருண்டோடும்.
புன்னகையோ வேறேதும் உவமையின்றி மிஞ்சி விடும்.

இராமனையே தன் மகனென உளமார நம்புபவள்,
அனுதினமும் அவனுடைய நன்மையையே வேண்டுபவள்
இச்செய்தி கேட்டவுடன் எவ்வாறு மகிழ்ந்திடுவாள்?
அதை முதலில் காண்பவனும் நானாக இருந்திடுவேன்!

என மகிழ்ந்தவாறு அந்தப்புரத்தை அவர் அடைந்தாராம்.
எந்தப் புறமோ அவள் பார்வை இருந்திடவும் திகைத்தாராம்.
மேலும் அவள் மேனியதும் தரை பதியக் கிடந்தாளாம்.
அவள் கண்கள் உமிழ்நெருப்பில் இரவியதனை ஒத்தாளாம்.

என்ன? என்ன நடந்தது? என அவர் உடனே கேட்டாராம்.
விசும்பலும், சீற்றமும் உடன் பதிலாய்ப் பெற்றாராம்.
அவள் பேரில் ஆசை நீங்கி அவளையும் நிந்தித்தாராம்.
பெருஞ்சோகம் தாளாமல் தன்னுயிரை நீத்தாராம்.

அவள் பெற்ற வெற்றியதும் பயனின்றிப் போனதுவாம்.
அவள் மகனே அவளை வெறுத்துச் சென்று விட நேர்ந்ததுவாம்.
இன்றும் அவளைத் தூற்றுபவர் உண்டென்றே ஆனதுவாம்.
பேராசை கொண்டார்க்குப் படிப்பினையாய் நின்றதுவாம்!

 

Very many thanks to you ThamilPulavar. I was just a bit concerned whether I presented it in the correct fashion or not. Your feedback just wiped that doubt away. -rgs

 

Thanks Sriniketan. Just request you to read Kamban's lovely verses and Ki.Vaa. Ja's extraordinary explanation [It was titled "ManaMaaRRam". I was lucky to have that as a lesson in my XI std tamil book]. -rgs

 

Perhaps the beauty of Ramayana is that, Rama never exhibited himself as a God, Viswamitra. By the way, have you read "Chakkaravarthith thirumagan" by Rajaji? Thanks for your feedback. -rgs

 

Thanks a lot Periamma. I know only a little and try to convey what I would like to say, through that. -rgs