கவிதையில் அந்தாதி

நீங்காது கலந்தவை
கலையாது நிற்கட்டும்
கலந்தவை கலந்தவையாக...

 

கலந்தவனே என்னுள் கரைந்தவனே
உன்னாலே நான் உயிர்தேனே என் உயிர் தேனே
பல நூறு ஜென்மங்கள் கடந்தேனே
பிறவாமல் நான் பிறக்கின்றேன்
உன் பார்வை எனை தீண்ட!

 

எனை தீண்ட வந்த
தென்றலே - நீங்கி செல்
என் மன்னவன் உடை வாள்
விழித்திருக்கிறது...

 

விழித்திருந்தேன் உன் விழிகள் காண !
பசித்திருக்கும் என் ஆவல்தனை மறந்திடுவாயோ ?
மன்னவனே என் கலி துடைப்பாயோ ?
இயற்றினேன் தவம் !
எப்போது உன் ஜனனம் ?

 

உன் ஜனனம்
எனக்காய் ஆனது
என்னை நீ மணம்
புரிய....

 

புரிந்து கொண்டேன் நானும் -உன் வசம்
சரிந்து விட்ட என் மனதை !
அறிந்து கொள்வாயோ மாறா ?- எந்தன்
ஆவியே நீதானென்று !

 

நீ தானென்று உரக்க
சொல்ல தயங்குகிறேன்-
புரிந்து கொள்வாய்
விழி மொழியை...

 

விழி மொழி பேசிய மெளனம் !
என் புதையல் !
ஆம் அதுவும் புதையல் தான் -
நான் அதில் புதைந்ததினால் !

 

புதைந்ததினால் செல்லரித்து
போவேனென நினைத்தாயோ..
உன் நினைவுகளில் வாழ்கிறேன்
உன்னை விட்டு நீங்காமல்....