ஈன்ற பொழுதில் பெரிதுவக்கும்

தன் மகன் சான்றோன் எனக்
கேட்கும் பொழுது மட்டும் அல்ல
பாராட்டி, சீராட்டி, பாலூட்டி
வளர்த்தவளை சோறூட்டி
கடைசி வரை காக்கும்
போதும் தான்

சருமம் சுருங்கி, சுவாசம் ஒடுங்கி,
கண் வழி, இதயம் திறந்து அவள்
கனிவை யாசிக்கையில்
வம்பு பேசி வதைக்காமல்
அன்பை பொழியும் போதும்தான்

உணவு, உடை, வசதி என அனைத்திலும்
நமக்கு செய்தது போக மீந்து இருப்பதை
கொண்டு அவள் வாழ்வு கழித்தாள்
வெகு உயர்வாக இல்லாவிடினும்,
உளமார இருந்தாலே உச்சி
குளிரும்போதும்தான்

 

அன்புள்ள மல்லிகா,

உங்கள் பின்னூட்டம் முதலில் கிடைத்ததில் மிகுந்த மகிழ்ச்சி. ஆம் தோழி, நீங்கள் சொல்வது சரிதான். மழலையாய் இருந்த நம்மை மனிதன் ஆக்கும் வரை அவள் வாழ்வில் அனைத்தையும் நமக்காகவே செய்கிறார். அவளை நாம் பூஜிக்காவிடினும், அவள் நம்மிடம் எதையும் யாசிக்காமல், அவளை நாம் நேசிக்க வேண்டும்.

எனது கவிதை படித்து கருத்து சொன்ன தோழிக்கு நன்றிகள் பல

 

அன்புள்ள ஜே வீ,

பேஷ், பேஷ், அருமையான பின்னூட்டம். எதுகையும், மோனையும் என்னமாய் விளையாடுகிறது. "தாய் எனும் கோவிலின், வாயிலுக்கு வழி" உண்மைதான் நண்பரே. அன்னை என்பவள் கோவில் என்று பலருக்குத் தெரிந்திருந்தாலும், வழி மாறி போகின்றனர். அப்படி பிள்ளைகளின் அன்னையோ, தன் மனதில் வழி மாறிப் போனாலும் வசந்தத்தின் மடியில் வாழ்க நீ வளமுடன் என்றுதான் ஆசிர்வதிக்கிறாள். என்ன செய்வது. அன்னை அல்லவா அவள்.....

நல்ல பின்னூட்டம் கொடுத்த இனிய நண்பருக்கு நன்றிகள் பல பல

 

நன்றிகள் பல உங்கள் பின்னூட்டத்துக்கு ராம்