அன்பான அம்மாவுக்கு

உதிரங்கள் சொட்டச் சொட்ட உயிர் கொடுத்த தாயே,

உன் உதிர்கின்ற கூந்தல் இழை சுமக்க வரம் தருவாயே.

துணிச்சல் இல்லை அம்மா,

உன்னை போல் வளைந்திட.

காடு கரை அலைந்தாய், கல் சுமந்து காப்பாற்றினாய்,


வயல் வெளி வாடினாய், வாய்க்கால் வரப்பு கட்டினாய்,

மீந்து போன மீதியை மகளே இது தான் தெம்பு என மனம் தேற்றி ஊட்டினாய்,

கருவில் இருந்த எனக்கு மீந்தவையும் சேர்ந்தனவே என்று நெஞ்சம் வெம்பினாய்,

காரிருளில் ஒளி தேடி நின்றாய், கஷ்டத்திலும் கலங்காமல் வாழ்ந்தாய்,

உனை போல வாழ உறுதியும் தந்தாய், ஒன்றுமில்லாத நேரத்திலும் உறுதுணையாய் இருந்தாய்,

நீ போதும் தாயே மனம் நெகிழ்ந்திடுவேன் நானே.

யாரோ சொல்ல அறிந்தேன், எலும்புகள் உடைக்கும் போது தோன்றும் வலி

எட்டு அலகுகள் – ஆனால்,

ஒரு தாயின் பிள்ளை வலி பன்னிரண்டு அலகுகள் என்று.

என்னை ஈன்ற உன்னை எவ்வாறு மகிழ்விப்பேன்,

என்ற சிந்தனையில் நான் இருக்க – உன் கையால் ஊட்டப் பட்ட உணவு என் உள்ளே செல்லும் முன்பு உன் கண்ணீர் தரை தவழ்ந்து வந்து சொன்னது,

இது போதும் மகளே, நீ என் மேல் அக்கரை கொள்ள வேண்டாம். என் பாசத்தை உன் மேல் படர அனுமதி அதுவே போதும் என்று..

 

மிக்க நன்றி அம்மா..

 

மிக்க நன்றி சகோ...